Κριτική βιβλίου "Δράκος στο χιόνι"

Γεια σας.
Θα σας μιλήσω πάλι για ένα βιβλίο που διάβασα πρόσφατα.
Είναι το "Δράκος στο χιόνι" της Καίτης Οικονόμου,εκδόσεις Ωκεανίδα και έχει 504 σελίδες.

Πραγματεύεται την ιστορία δύο ανθρώπων, του Χρήστου που γεννιέται στο Πάπιγκο,σαν νόθο παιδί,με όλες τις επιπτώσεις που έφερνε αυτό το γεγονός ,ειδικά τα παλιότερα χρόνια και μένοντας ορφανός στην εφηβεία,καταφέρνει να εξελιχθεί και της Δήμητρας κόρης ενός μεγαλοεκδότη,που έχοντας χάσει και αυτή την μητέρα της σε μικρή ηλικία,προσπαθεί να βρει τις ισορροπίες στη ζωή της,μετά από αποτυχημένες προσωπικές επιλογές.
Αυτοί οι δύο άνθρωποι συναντιούνται,ένα χιονισμένο βράδυ στο Πάπιγκο και από τότε αλλάζει η ζωή τους.
Το βιβλίο διαβάζεται πολύ γρήγορα,είναι ευχάριστο και πολύ καλό για να ξεφύγει κάποιος από την καθημερινότητα.Σε ταξιδεύει και θέλεις να το τελειώσεις από την στιγμή που αρχίζεις να το διαβάζεις.Το τέλος είναι σχετικά προβλέψιμο και είναι ένα λογοτεχνικό αισθηματικό μυθιστόρημα,όπως αυτά που πουλιούνται στα περίπτερα,αλλά έχει και κοινωνικούς προβληματισμούς με το στίγμα του νόθου,που υπάρχει,ειδικά στην επαρχία,αλλά και τις ίντριγκες  που υπάρχουν στον επαγγελματικό χώρο των μέσων μαζικής ενημέρωσης.
Τελικά,ένα πολύ εύκολο βιβλίο,ιδανικό για την παραλία.

"Η νύφη φορούσε μαύρα"Ένα βιβλίο για την ενσωμάτωση των προσφύγων στην Ελλάδα

Γεια σας.
Διάβασα πρόσφατα το βιβλίο της Σόφης Θεοδωρίδου "Η νύφη φορούσε μαύρα"από τις εκδόσεις Ψυχογιός.Ξεκινάει το Σεπτέμβρη του 1922 στη Θεσσαλονίκη,όπου φτάνει με τους πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία η Αντριανή,μια πανέμορφη προσφυγοπούλα,μόνη,αφού σκοτώθηκαν οι γονείς της και ο άντρας της.Μαζί με άλλους πρόσφυγες και με μια οικογένεια ποντίων,που τη βοηθάει και μετά από πολλές ταλαιπωρίες,θα εγκατασταθεί σε ένα μουσουλμανικό χωριό της Μακεδονίας,που αδειάζει με την ανταλλαγή.Εκεί θα παντρευτεί με ένα πρόσφυγα,που μιλάει μόνο τουρκικά και θα μείνει μαζί του και με τους γονείς του.Από εδώ κι εμπρός,θα δούμε πως εκτυλίσσεται η ζωή της τα επόμενα χρόνια.
Μαζί με τη ζωή της Αντριανής,βλέπουμε το ιστορικό πλαίσιο στο οποίο διαδραματίζεται η ιστορία.
Τις αποφάσεις του κράτους και πως επηρεάζουν τους πρόσφυγες,την καθημερινή ζωή τους,την προσπάθεια να ενσωματωθούν στην ελληνική κοινωνία.Αλλά,βλέπουμε και την κοινωνία των προσφύγων,όπου τον πρώτο λόγο,έχει ο άντρας και η πεθερά και την πολύ μικρή και βαθμιαία αλλαγή  τους,στο πέρασμα των χρόνων.

Μερικά αποσπάσματα από το βιβλίο:
-Πολλές φορές η ζωή αλλάζει ρότα,πάει διαφορετικά από ό,τι προσμένουμε.Τότε καινούργιοι δρόμοι μπορεί να ανοιχτούν μπροστά μας,δρόμοι που μας φοβίζουν ή μας συναρπάζουν.Και ίσως τότε να πρέπει να διαλέξουμε ποιο δρόμο να βαδίσουμε,αν θα συνεχίσουμε τα γνωστά και σταθερά μονοπάτια,ή τα άγνωστα που μας προσμένουν να τα περπατήσουμε και να τα ανιχνεύσουμε.Κάποιοι από μας έχουν το θάρρος μα διαλέξουν αυτούς τους άγνωστους δρόμους.Κι ένα τέτοιο δρόμο αποφάσισε να πάρει κι η Αντριανή.
-Κι οι χοροί του Πόντου και της Ανατολής ξανάρθαν να εγκατασταθούν μαζί τους,να ομορφύνουν τις μέρες τους,να τους θυμίσουν ότι η ζωή έχει και χαρές,όχι μόνο λύπες,που τις κουβαλούσαν κι αυτές μαζί τους,όσο κι αν για καιρό νόμιζαν πως τους είχαν εγκαταλείψει.
Τελικά,μπορώ να πω ότι ήταν ένα ενδιαφέρον βιβλίο,που παρά τις 636 σελίδες του,διαβάζεται πολύ γρήγορα και μας γνωρίζει τη θέση της γυναίκας εκείνα τα χρόνια,αλλά και τις δυσκολίες που αντιμετώπισαν οι πρόσφυγες στην προσπάθεια ενσωμάτωσής τους στην ελληνική κοινωνία.

Μικρά και μεγάλα ζώα και πουλιά κατά τη διάρκεια του χειμώνα

Γεια σας

Ο Χειμώνας τέλειωσε ημερολογιακά,αλλά σε μερικά μέρη του κόσμου,ο χειμώνας είναι ακόμα στην ακμή του.Η ομορφιά και η αγνότητα των ζώων,δύσκολα μπορεί να αποτυπωθεί σε όλο της το μεγαλείο σε μία φωτογραφία.Έστω όμως και αυτό το λίγο που μπορούμε να θαυμάσουμε μέσα από το φωτογραφικό φακό,μας δείχνει τη δύναμη που έχουν όλα τα ζώα απέναντι στα στοιχεία της φύσης.Ελάτε να απολαύσουμε λοιπόν,τις φωτογραφίες μικρών και μεγάλων ζώων και πουλιών από τη ζωή τους στη φύση,μέσα στον χειμώνα.

Τα ωραιότερα τούνελ δέντρων στον κόσμο

Γεια σας.
Τα δέντρα αποτελούν όαση δροσιάς και παράγουν οξυγόνο που μας δίνει ανάσα ζωής.

Φανταστείτε να βρίσκεστε μέσα σε ένα φυσικό τούνελ από δέντρα,που αποτελείται όχι από ένα αλλά από πολλά δέντρα,πόση ενέργεια και ανάσα όχι μόνο σωματική,αλλά και πνευματική μπορούν να σας δώσουν.Θυμίζουν σκηνικό παραμυθιού,ειδικά αυτά που βρίσκονται στην εξοχή,αλλά και αυτά που βρίσκονται σε αστικές περιοχές και είναι μικρότερα,δεν υστερούν καθόλου σε ομορφιά.
Θαυμάστε,μερικά από τα πιο όμορφα τούνελ δέντρων σε ολόκληρο τον κόσμο.

Tree Tunnel, Sena, Ισπανία

Wisteria Tunnel, Ιαπωνία

Jacarandas Walk, Νότια Αφρική

Tunnel of Love, Ουκρανία

The Dark Hedges,Βόρεια Ιρλανδία

The Dark Hedges,Βόρεια Ιρλανδία

Bamboo Path, Ιαπωνία

 Yew Tree Tunnel, Βρετανία

Ginkgo Tree Tunnel, Ιαπωνία

 Autumn Tree Tunnel, ΗΠΑ

Καναδάς

Cherry Blossom Tunnel, Γερμανία

Tree Tunnel - Ballynoe, County Down, Βόρεια Ιρλανδία

Tree Tunnel, Meath, Ιρλανδία

"Το φάντασμα της αξόδευτης αγάπης":Ένα συναισθηματικό ταξίδι προς τον εσώτερο εαυτό μας

Γεια σας.
Διάβασα ένα βιβλίο,για το οποίο θέλω να σας μιλήσω.Λέγεται "Το φάντασμα της αξόδευτης αγάπης" και είναι γραμμένο από τη Μάρω Βαμβουνάκη.Είναι ένα βιβλίο αυτογνωσίας που καταργεί τα όρια μεταξύ λογοτεχνίας και ψυχολογίας.

Η Μάρω Βαμβουνάκη είναι συγγραφέας πολλών βιβλίων,ιδίως εκλαϊκευμένης ψυχολογίας,που είναι κάτι που έχει σπουδάσει.Σε αυτό το βιβλίο της,πραγματεύεται για τον έρωτα,τη φιλία,την αγάπη.

Αυτό το βιβλίο αξίζει κάποιος να το έχει στην κατοχή του,δεν είναι αρκετό να το διαβάσει κάποιος μόνο μια φορά.Είναι ένα ταξίδι προς τον εσώτερο εαυτό μας και με κάθε ανάγνωση του,ανακαλύπτουμε καινούρια και πολλές φορές επώδυνα,αλλά λυτρωτικά στοιχεία του εαυτού μας.Τα περισσότερα κεφάλαιά του μπορούν να διαβαστούν μεμονωμένα,αν θέλει κάποιος και όχι με τη σειρά,χωρίς αυτό να αφαιρεί τίποτα από την ουσία του βιβλίου.

Περίληψη οπισθόφυλλου
Αν στέρηση είναι να μην έχεις αυτό που επιθυμείς, ανικανοποίητο είναι να έχεις μεν αυτό που επιθυμείς, αλλά να μη σου προσφέρει τη γεύση που περίμενες να σου προσφέρει. Η απόκτησή του να αποδεικνύεται απογοητευτική. 
Οι άνθρωποι παραπονιούνται πως δεν τους αγαπούν. Είναι εξάρτηση να περιμένεις από τους άλλους να σου χαρίσουν την αγάπη. Η αγάπη όντως είναι η μεγάλη πλήρωση της ύπαρξης, αλλά μόνο όταν πρόκειται για αγάπη που δίνεις. Όσο κι αν αγαπιέσαι, το ανικανοποίητο θα επιμένει ζοφώδες στην καρδιά, αν αυτή η καρδιά δεν μπορεί να αγαπήσει. Γεμίζουμε μονάχα απ’ την αγάπη που εμείς δίνουμε, από την πίστη που ασκούμε, από όσα δικά μας χαρίζουμε. Ακόμη κι η ψυχή διά της απωλείας της κερδίζεται. 
Κι αν είναι δύσκολο να βρίσκουμε αγάπες, είναι πολύ πιο δύσκολο να αγαπάμε· προϋποθέτει μεταστροφή της εγωιστικά εκπαιδευμένης προσωπικότητάς μας κάτι τέτοιο. Όσο την αρνούμαστε τη μεταμόρφωση, η επιδημία της ανίας και της κατάθλιψης εξαπλώνεται, σαν φάντασμα στοιχειώνει τη ζωή μας. Λέγεται πως: "Μελαγχολία είναι η αξόδευτη αγάπη…"
Η Μάρω Βαμβουνάκη είναι συγγραφέας πολλών βιβλίων,ιδίως εκλαϊκευμένης ψυχολογίας,που είναι κάτι που έχει σπουδάσει.Σε αυτό το βιβλίο της,πραγματεύεται για τον έρωτα,τη φιλία,την αγάπη.
Αυτό το βιβλίο αξίζει κάποιος να το έχει στην κατοχή του,δεν είναι αρκετό να το διαβάσει κάποιος μόνο μια φορά.Είναι ένα ταξίδι προς τον εσώτερο εαυτό μας και με κάθε ανάγνωση του,ανακαλύπτουμε καινούρια και πολλές φορές επώδυνα,αλλά λυτρωτικά στοιχεία του εαυτού μας.Τα περισσότερα κεφάλαιά του μπορούν να διαβαστούν μεμονωμένα,αν θέλει κάποιος και όχι με τη σειρά,χωρίς αυτό να αφαιρεί τίποτα από την ουσία του βιβλίου.

Και τέλος σας παραθέτω μερικά αποσπάσματα από το βιβλίο:
...Με πόνεσες μέχρι θανάτου και σ'ευχαριστώ.Για να πονέσω τόσο φριχτά,φαντάσου πόσα μου χάρισες...
...Για να εξελισσόμαστε,πρέπει να θυμόμαστε...
...Το συναίσθημα είναι από τη φύση του ωκεανός.Άρα διαρκώς αλλάζει χρώμα,κίνηση και μορφή,με το παραμικρό.Έχουμε την τάση ολιγόψυχοι όντες,να πιστεύουμε πως αυτό που αισθανόμαστε τώρα είναι παντοτινό' κι αν ως το βράδυ αλλάξουμε συναισθηματική διάθεση,πάλι θα νομίζουμε πως αυτό που νιώθουμε τώρα είναι το για πάντα.Πολύ δύσκολα και αργόσυρτα μαθαίνουμε συναισθηματικά,λες και τα συναισθήματα είναι πιο ισχυρά από τη γνώση,την ευφυϊα,πιο πειστικά από την πείρα...
...Δεν είναι να ντρεπόμαστε γι'αυτά που αισθανόμαστε,δεν έχουμε ευθύνη για τα αισθήματά μας,ευθύνη έχουμε για ό,τι τα κάνουμε μετά αφού τα μάθουμε,για το πως τα διαχειριζόμαστε.
...Αυτό άλλωστε είναι και το μέγα ιαματικό θαύμα του πόνου:δεν θα μπορείς να τον αρνηθείς.Όταν πονάς,δε γίνεται να λες:¨Δεν πονώ¨.Δεν καταφέρνεις να τον παραβλέψεις για πάντα.Θα έρθει μια μέρα που θα εξαναγκαστείς να τον παραδεχτείς,να τσακίσεις αντιστάσεις και να ζητήσεις βοήθεια.Ίσως αυτό και μόνο αυτό,να είναι ο λόγος που πονάμε:για να πάψουμε να λέμε και να συνεχίζουμε τα ψέμματα...
...Κάνουμε λοιπόν επιλογές ζωής,βάσει του τι βολεύει και τι ευχαριστεί.Είναι μεγαλειώδης η διαπίστωση,πάντως,πως η βαθιά ψυχή δεν αποζητά την ευχαρίστηση και το βόλεμα,όπως τείνει να νομίζει η ρηχή μας ιδέα πάνω στην οποία μαθαίνουμε από μικροί να σκεφτόμαστε.Η βαθιά ψυχή διψά για πνεύμα,νόημα,αξία,ας είναι και δύσκολα,ας είναι και επώδυνα,ας είναι και ζημιογόνα...