Γεια σας.
Διάβασα ένα βιβλίο,για το οποίο θέλω να σας μιλήσω.Λέγεται "Το φάντασμα της αξόδευτης αγάπης" και είναι γραμμένο από τη Μάρω Βαμβουνάκη.Είναι ένα βιβλίο αυτογνωσίας που καταργεί τα όρια μεταξύ λογοτεχνίας και ψυχολογίας.
Η Μάρω Βαμβουνάκη είναι συγγραφέας πολλών βιβλίων,ιδίως εκλαϊκευμένης ψυχολογίας,που είναι κάτι που έχει σπουδάσει.Σε αυτό το βιβλίο της,πραγματεύεται για τον έρωτα,τη φιλία,την αγάπη.
Αυτό το βιβλίο αξίζει κάποιος να το έχει στην κατοχή του,δεν είναι αρκετό να το διαβάσει κάποιος μόνο μια φορά.Είναι ένα ταξίδι προς τον εσώτερο εαυτό μας και με κάθε ανάγνωση του,ανακαλύπτουμε καινούρια και πολλές φορές επώδυνα,αλλά λυτρωτικά στοιχεία του εαυτού μας.Τα περισσότερα κεφάλαιά του μπορούν να διαβαστούν μεμονωμένα,αν θέλει κάποιος και όχι με τη σειρά,χωρίς αυτό να αφαιρεί τίποτα από την ουσία του βιβλίου.
Περίληψη οπισθόφυλλου
Αν στέρηση είναι να μην έχεις αυτό που επιθυμείς, ανικανοποίητο είναι να έχεις μεν αυτό που επιθυμείς, αλλά να μη σου προσφέρει τη γεύση που περίμενες να σου προσφέρει. Η απόκτησή του να αποδεικνύεται απογοητευτική.
Οι άνθρωποι παραπονιούνται πως δεν τους αγαπούν. Είναι εξάρτηση να περιμένεις από τους άλλους να σου χαρίσουν την αγάπη. Η αγάπη όντως είναι η μεγάλη πλήρωση της ύπαρξης, αλλά μόνο όταν πρόκειται για αγάπη που δίνεις. Όσο κι αν αγαπιέσαι, το ανικανοποίητο θα επιμένει ζοφώδες στην καρδιά, αν αυτή η καρδιά δεν μπορεί να αγαπήσει. Γεμίζουμε μονάχα απ’ την αγάπη που εμείς δίνουμε, από την πίστη που ασκούμε, από όσα δικά μας χαρίζουμε. Ακόμη κι η ψυχή διά της απωλείας της κερδίζεται.
Κι αν είναι δύσκολο να βρίσκουμε αγάπες, είναι πολύ πιο δύσκολο να αγαπάμε· προϋποθέτει μεταστροφή της εγωιστικά εκπαιδευμένης προσωπικότητάς μας κάτι τέτοιο. Όσο την αρνούμαστε τη μεταμόρφωση, η επιδημία της ανίας και της κατάθλιψης εξαπλώνεται, σαν φάντασμα στοιχειώνει τη ζωή μας. Λέγεται πως: "Μελαγχολία είναι η αξόδευτη αγάπη…"
Η Μάρω Βαμβουνάκη είναι συγγραφέας πολλών βιβλίων,ιδίως εκλαϊκευμένης ψυχολογίας,που είναι κάτι που έχει σπουδάσει.Σε αυτό το βιβλίο της,πραγματεύεται για τον έρωτα,τη φιλία,την αγάπη.
Αυτό το βιβλίο αξίζει κάποιος να το έχει στην κατοχή του,δεν είναι αρκετό να το διαβάσει κάποιος μόνο μια φορά.Είναι ένα ταξίδι προς τον εσώτερο εαυτό μας και με κάθε ανάγνωση του,ανακαλύπτουμε καινούρια και πολλές φορές επώδυνα,αλλά λυτρωτικά στοιχεία του εαυτού μας.Τα περισσότερα κεφάλαιά του μπορούν να διαβαστούν μεμονωμένα,αν θέλει κάποιος και όχι με τη σειρά,χωρίς αυτό να αφαιρεί τίποτα από την ουσία του βιβλίου.
Και τέλος σας παραθέτω μερικά αποσπάσματα από το βιβλίο:
...Με πόνεσες μέχρι θανάτου και σ'ευχαριστώ.Για να πονέσω τόσο φριχτά,φαντάσου πόσα μου χάρισες...
...Για να εξελισσόμαστε,πρέπει να θυμόμαστε...
...Το συναίσθημα είναι από τη φύση του ωκεανός.Άρα διαρκώς αλλάζει χρώμα,κίνηση και μορφή,με το παραμικρό.Έχουμε την τάση ολιγόψυχοι όντες,να πιστεύουμε πως αυτό που αισθανόμαστε τώρα είναι παντοτινό' κι αν ως το βράδυ αλλάξουμε συναισθηματική διάθεση,πάλι θα νομίζουμε πως αυτό που νιώθουμε τώρα είναι το για πάντα.Πολύ δύσκολα και αργόσυρτα μαθαίνουμε συναισθηματικά,λες και τα συναισθήματα είναι πιο ισχυρά από τη γνώση,την ευφυϊα,πιο πειστικά από την πείρα...
...Δεν είναι να ντρεπόμαστε γι'αυτά που αισθανόμαστε,δεν έχουμε ευθύνη για τα αισθήματά μας,ευθύνη έχουμε για ό,τι τα κάνουμε μετά αφού τα μάθουμε,για το πως τα διαχειριζόμαστε.
...Αυτό άλλωστε είναι και το μέγα ιαματικό θαύμα του πόνου:δεν θα μπορείς να τον αρνηθείς.Όταν πονάς,δε γίνεται να λες:¨Δεν πονώ¨.Δεν καταφέρνεις να τον παραβλέψεις για πάντα.Θα έρθει μια μέρα που θα εξαναγκαστείς να τον παραδεχτείς,να τσακίσεις αντιστάσεις και να ζητήσεις βοήθεια.Ίσως αυτό και μόνο αυτό,να είναι ο λόγος που πονάμε:για να πάψουμε να λέμε και να συνεχίζουμε τα ψέμματα...
...Κάνουμε λοιπόν επιλογές ζωής,βάσει του τι βολεύει και τι ευχαριστεί.Είναι μεγαλειώδης η διαπίστωση,πάντως,πως η βαθιά ψυχή δεν αποζητά την ευχαρίστηση και το βόλεμα,όπως τείνει να νομίζει η ρηχή μας ιδέα πάνω στην οποία μαθαίνουμε από μικροί να σκεφτόμαστε.Η βαθιά ψυχή διψά για πνεύμα,νόημα,αξία,ας είναι και δύσκολα,ας είναι και επώδυνα,ας είναι και ζημιογόνα...
Διάβασα ένα βιβλίο,για το οποίο θέλω να σας μιλήσω.Λέγεται "Το φάντασμα της αξόδευτης αγάπης" και είναι γραμμένο από τη Μάρω Βαμβουνάκη.Είναι ένα βιβλίο αυτογνωσίας που καταργεί τα όρια μεταξύ λογοτεχνίας και ψυχολογίας.
Η Μάρω Βαμβουνάκη είναι συγγραφέας πολλών βιβλίων,ιδίως εκλαϊκευμένης ψυχολογίας,που είναι κάτι που έχει σπουδάσει.Σε αυτό το βιβλίο της,πραγματεύεται για τον έρωτα,τη φιλία,την αγάπη.
Περίληψη οπισθόφυλλου
Αν στέρηση είναι να μην έχεις αυτό που επιθυμείς, ανικανοποίητο είναι να έχεις μεν αυτό που επιθυμείς, αλλά να μη σου προσφέρει τη γεύση που περίμενες να σου προσφέρει. Η απόκτησή του να αποδεικνύεται απογοητευτική.
Οι άνθρωποι παραπονιούνται πως δεν τους αγαπούν. Είναι εξάρτηση να περιμένεις από τους άλλους να σου χαρίσουν την αγάπη. Η αγάπη όντως είναι η μεγάλη πλήρωση της ύπαρξης, αλλά μόνο όταν πρόκειται για αγάπη που δίνεις. Όσο κι αν αγαπιέσαι, το ανικανοποίητο θα επιμένει ζοφώδες στην καρδιά, αν αυτή η καρδιά δεν μπορεί να αγαπήσει. Γεμίζουμε μονάχα απ’ την αγάπη που εμείς δίνουμε, από την πίστη που ασκούμε, από όσα δικά μας χαρίζουμε. Ακόμη κι η ψυχή διά της απωλείας της κερδίζεται.
Κι αν είναι δύσκολο να βρίσκουμε αγάπες, είναι πολύ πιο δύσκολο να αγαπάμε· προϋποθέτει μεταστροφή της εγωιστικά εκπαιδευμένης προσωπικότητάς μας κάτι τέτοιο. Όσο την αρνούμαστε τη μεταμόρφωση, η επιδημία της ανίας και της κατάθλιψης εξαπλώνεται, σαν φάντασμα στοιχειώνει τη ζωή μας. Λέγεται πως: "Μελαγχολία είναι η αξόδευτη αγάπη…"
Η Μάρω Βαμβουνάκη είναι συγγραφέας πολλών βιβλίων,ιδίως εκλαϊκευμένης ψυχολογίας,που είναι κάτι που έχει σπουδάσει.Σε αυτό το βιβλίο της,πραγματεύεται για τον έρωτα,τη φιλία,την αγάπη.
Αυτό το βιβλίο αξίζει κάποιος να το έχει στην κατοχή του,δεν είναι αρκετό να το διαβάσει κάποιος μόνο μια φορά.Είναι ένα ταξίδι προς τον εσώτερο εαυτό μας και με κάθε ανάγνωση του,ανακαλύπτουμε καινούρια και πολλές φορές επώδυνα,αλλά λυτρωτικά στοιχεία του εαυτού μας.Τα περισσότερα κεφάλαιά του μπορούν να διαβαστούν μεμονωμένα,αν θέλει κάποιος και όχι με τη σειρά,χωρίς αυτό να αφαιρεί τίποτα από την ουσία του βιβλίου.
Και τέλος σας παραθέτω μερικά αποσπάσματα από το βιβλίο:
...Με πόνεσες μέχρι θανάτου και σ'ευχαριστώ.Για να πονέσω τόσο φριχτά,φαντάσου πόσα μου χάρισες...
...Για να εξελισσόμαστε,πρέπει να θυμόμαστε...
...Το συναίσθημα είναι από τη φύση του ωκεανός.Άρα διαρκώς αλλάζει χρώμα,κίνηση και μορφή,με το παραμικρό.Έχουμε την τάση ολιγόψυχοι όντες,να πιστεύουμε πως αυτό που αισθανόμαστε τώρα είναι παντοτινό' κι αν ως το βράδυ αλλάξουμε συναισθηματική διάθεση,πάλι θα νομίζουμε πως αυτό που νιώθουμε τώρα είναι το για πάντα.Πολύ δύσκολα και αργόσυρτα μαθαίνουμε συναισθηματικά,λες και τα συναισθήματα είναι πιο ισχυρά από τη γνώση,την ευφυϊα,πιο πειστικά από την πείρα...
...Δεν είναι να ντρεπόμαστε γι'αυτά που αισθανόμαστε,δεν έχουμε ευθύνη για τα αισθήματά μας,ευθύνη έχουμε για ό,τι τα κάνουμε μετά αφού τα μάθουμε,για το πως τα διαχειριζόμαστε.
...Αυτό άλλωστε είναι και το μέγα ιαματικό θαύμα του πόνου:δεν θα μπορείς να τον αρνηθείς.Όταν πονάς,δε γίνεται να λες:¨Δεν πονώ¨.Δεν καταφέρνεις να τον παραβλέψεις για πάντα.Θα έρθει μια μέρα που θα εξαναγκαστείς να τον παραδεχτείς,να τσακίσεις αντιστάσεις και να ζητήσεις βοήθεια.Ίσως αυτό και μόνο αυτό,να είναι ο λόγος που πονάμε:για να πάψουμε να λέμε και να συνεχίζουμε τα ψέμματα...
...Κάνουμε λοιπόν επιλογές ζωής,βάσει του τι βολεύει και τι ευχαριστεί.Είναι μεγαλειώδης η διαπίστωση,πάντως,πως η βαθιά ψυχή δεν αποζητά την ευχαρίστηση και το βόλεμα,όπως τείνει να νομίζει η ρηχή μας ιδέα πάνω στην οποία μαθαίνουμε από μικροί να σκεφτόμαστε.Η βαθιά ψυχή διψά για πνεύμα,νόημα,αξία,ας είναι και δύσκολα,ας είναι και επώδυνα,ας είναι και ζημιογόνα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου